Column week 13-2025

Ongerwaeges

Afgelopen week ben ik ben een paar dagen in Wenen geweest. Met de trein er naartoe is dit altijd een mooie reis. Je ziet veel en spreekt mensen. Zo zat ik een tijdje naast een Duitse vrouw, die ook op weg naar Wenen was. Haar dochter woont daar. Vanuit Oberbayern is dat een hele reis. Zeker als je ouder wordt. Toen ze in de gaten had, dat ik een Hollender war, moest ze lachen. Niet om mij. Nee, ze had goede herinneringen aan Holland. Daar was zij öfters gewesen. Da sas Sie einmahl in ein café te warten op ihre tochter und ze bestelde zich een stuk Kuchen, cake. Omdat de cake lekker was en de dochter op zich liet wachten, bestelde zij een tweede en een derde stuk. Herrlich! Toen haar dochter arriveerde was moeder zozeer van het pad af, dat dochterlief haar naar het hotel moest slepen. Moeder had niet in de gaten, dat zij zich aan spacecake tegoed had gedaan! In de restauratiewagen van de trein zat ik aan tafel met een Hongaarse man en dochtertje van een jaar of drie oud. Zij waren op weg naar Straatsburg. ‘Strasss-boer’, zoals hij in zijn beste Duits/Frans vertelde. De moeder van de kleine, zijn echtgenote was violiste in een symfonieorkest en had aldaar een uitvoering. Zij en de overige leden van het orkest waren met het vliegtuig gegaan. Het Duitse woord  voor ‘vliegtuig’ kende hij zo gauw niet, maar door zijn armen te spreiden en een beetje draaiende bewegingen te maken, was het me duidelijk. En vader en dochter gingen altijd met de trein naar de uitvoeringen, aber nur in Europa, nicht weiter.. In Wenen bezochten we het pas geopende ‘Foto Arsenal Wien’. Een museum over fotografie. Gevestigd in het Arsenaal van Wenen. Een indrukwekkend groot militair complex. Militair ‘dorp’ zou toepasselijker zijn. Het Arsenaal is gebouwd rond 1849, niet om de vijand buiten de deur te houden, maar om de staatsmacht te beschermen tegen revolutionaire opstanden. In 1867 werd daar ook het Heeresgeschichtliches museum geopend.(“heer”=”leger”). Boven de ingang staat: “Kriege gehören ins Museum”. Hoe waar is dit? Zou dat ooit gebeuren? In het fotomuseum was een serie afbeeldingen te zien genomen vanuit de ‘funeral’-trein van Robert F. Kennedy. De in 1968 vermoorde presidentskandidaat. De trein vervoerde hem van New York naar Washington. Duizenden mensen stonden langs de spoorlijn om Robert de laatste eer te bewijzen. Duizenden mensen zwaaiden met vlaggen, of stonden in militaire houding (ook kinderen). Men weende, men wuifde. Een prachtige fotoreportage. Zeker als je bedenkt, dat die foto’s uit een rijdende trein zijn genomen. Het fotomuseum is helemaal nieuw. Daarom zijn de toiletten aangepast aan de moderne tijd. Dat wil  zeggen genderneutraal. Je ziet, dat dit voor veel mensen toch een beetje ongemakkelijk is. Voor mij ook. Als een vrouw voor je naar binnen gaat, zoek je vanzelf naar een andere deur. Die is er dus niet. Een paar dagen later was ik in Duitsland. In de koopgoot van Saarbrücken struikel je over de ene na de andere luxe winkel. Het summum aan weelde vind je daar in een vestiging van ‘Karstadt’. (Vergelijkbaar met de Nederlandse ‘Bijenkorf’, maar dan een stuk luxer.) Een greep uit het assortiment: op de bagageafdeling vind je meer dan vijftig verschillende koffers en reistassen. Een ruimte zo groot als een klaslokaal is gevuld met alleen handtassen. Ik denk wel honderd. Dure merken en hele dure merken. Er is een afdeling ‘schmuck’ zo groot als een voetbalveld. En dan natuurlijk kleding. Twee etages vol. Eén etage met dameskleding. En op een andere verdieping de herenafdeling. Raar. Helemaal niet genderneutraal, die Duitsers.

Fijne zunjig en geneet van ein oer langer leecht vanaovendj!

Harrie , zunjig 30 miërt 2025