Column week 41-2024

Arno Walraven en Harrie Maessen. Twee echte Häörder mannen zullen op toerbeurt iedere week een column schrijven op deze website. Iets over de actualiteit in de wereld, in Horn. Iets over wat ze bezig houdt. Een frisse kijk in de toekomst of een grijze blik naar het verleden. Het kan allemaal voorbij komen. Ik geef ze hier de vrije hand om hun verhaal te doen en wens u veel leesplezier.

Arno Walraven.JPG
Arno Walraven

Dierendag

 Op een keer kwam ik met twee kleine poesjes thuis. Agnes moest eerst niks van katten hebben. Toch mochten ze blijven. Wat van Speedy geworden is, weten we niet. Op enig moment kwam ze niet meer thuis, terwijl ze toch een goed kosthuis had. Turbo is negentien geworden. Als ik vertelde dat ik thuis een poes van negentien had, keken mensen mij verbaasd aan. Zo’n grote dochter of zo’n jonge vrouw? We hadden ook een toom kippen en een haan. ’s Avonds timmerde ik het nachthok dicht zodat de haan niet te vroeg zou kraaien. ’s Nachts vond Agnes dat zielig en moest het hok weer open met gevolg dat de buurt tóch vroeg wakker was. Er zijn nog steeds kippen en hanen in onze buurt. Gezellig. Thuis hadden we huisdieren. Bij Agnes ook. Zij is gek met dieren en dieren zijn gek met haar. Wie goed is voor dieren is ook goed voor mensen. Toen ze jarig was, vroeg Eli wat ze graag voor haar verjaardag had. Een kleinigheidje. Eli verstond een klein geitje. Dus moest schoonvader een hok timmeren en een weitje afrasteren. Later kwam er een tweede geitje. Puk en Muk hoorden aan het geluid van de auto als Agnes thuiskwam. Er was een klik. Dieren zijn erg aanhankelijk als je goed voor ze bent. Ze bieden troost en gezelschap. Oudere mensen hebben graag een poes of hondje, of als dat teveel werk met zich meebrengt een kanarie, een hamster of een goudvis. Het is fijn om voor een dier te zorgen. Op 4 oktober vieren we werelddierendag. Toen ik onderwijzer was, kwamen dieren de klas in, een gezellige beestenboel. Kom daar tegenwoordig eens om. Kapelaan zegent vandaag huis- en knuffeldieren. Vóór de kerk, niet erin. Dat zou een zwijnenstal worden. Mensen kunnen veel van dieren leren. Aanhankelijkheid, trouw, tolerantie. Niet voor niks spreken we van dierenrijk en mensdom. Wij hebben geen huisdieren, al noemt Agnes mij wel eens apenkop. Vandaag verruil ik, ondanks de mooie pot tegen AZ, het geel-groen van Fortuna voor de geel-groene tent van de schutterij. Vanaf 13.00 uur is daar de jaarlijkse grote vlooienmarkt. De winkel van Sinkel, een grote bazaar. Je vindt er waar je al jaren naar op zoek bent. Het assortiment is giga en zeer divers. Misschien koop je er je eerste vetbaik. Of een hometrainer. Bij opbod. Spotgoedkoop, ook al is de veilingmeester er niet om vliegen te vangen. Er is voor elk wat wils, in iedere prijsklasse. Delicatessen, glaswerk, de fijnste wijnen. Tin en zink. Géén dieren, wél hondenmanden, kattenbakken, hamster- en kanariekooien, speel- en knaaggerei. Je koopt er geen kat in de zak. Buiten de tent lijkt het wel een braderie, een drukte van jewelste. Tip: Maak er een leuk zondagmiddaguitstapje van. Je kijkt je ogen uit, maakt een praatje, slaat een slag en drinkt en passant een kopje koffie met een stukje vlaai of een lekker potje bier. Plezier verzekerd.

 

Arno Walraven, 6 oktober 2024