Column week 37-2024

Wilskracht

 In het weekend is er vlaai. Ook wel eens door de week. Zomaar, zonder directe aanleiding. We moeten ons figuur koesteren. “Ik kan eten wat ik wil, ik val niks af”, zei Thei Kessels al. Als er geen vlaai is, bakt Agnes een bienenstich of een cake. En anders nemen we een koekje. Een bokkenpootje, sprits of Brusselse kermis. Zo is het elke dag feest. Ik keek naar de Paralympische Spelen. Sous le ciel de Paris. Naar sporters met een beperking. Wat een doorzetters! Er is enorme wilskracht voor nodig om zo te presteren. Dan wordt een beperking een kans! De knop omzetten en iets van je leven maken. Ik kan me herinneren dat onze voetbalclub jaren geleden al kansen bood aan kinderen met een rugzakje. En wat te zeggen van het G-voetbal in Heythuysen! Onze dorpsgenoot Wim Reijnen was er jarenlang bij betrokken. Mét vele anderen. Geweldige initiatieven. Petje af. Afgelopen week fietsten we door de Vlaamse polder, langs vlas- en papavervelden, voorbij aan lakenvelders, aten mosselen en Vlaamse stoverij met frieten in ’t Vosken in Gent. Snoepten van een Gentse neus. Dronken een Brugse zot in De Natte pij. Damme, Gent, Brugge zijn Vlaamse steden waar kunst en cultuur met hoofdletters worden geschreven. Alles is er historie. Voor de een is cultuur de plaatselijke toneelclub of harmonie. Voor de ander een bezoek aan de schouwburg of Cultura Nova. Dorpsgenoot Maurice Giebels exposeert momenteel in Geleen. Hout is zijn passie, eiken, ebbenhout, wengé. Deze autodidact heeft een enorme kunstzinnige ontwikkeling doorgemaakt. Zijn werken bevatten honderden stukjes die naadloos in elkaar overgaan. Ze getuigen van een uiterste precisie. Het zijn mathematische hoogstandjes waarin de grenzen van materiaal en technisch vernuft worden opgezocht. Uniek, prachtig. Kunst met grote K. Vandaag is Almabtrieb. Jarenlang dacht ik dat zoiets niet door kon gaan als ik er niet bij was. Nu weet ik beter. Als de wind goed staat, horen we thuis wat auf der Wieße gebeurt en genieten we op afstand. Ieder jaar echter ontmoeten mensen er de man met de hamer en komen onder de reeds gereedstaande spreekwoordelijke kar. Misschien gaan wij wel naar Hex, naar de tuindagen. Keuzes te over in het leven. Stuk voor stuk fijne dingen. Wat een geluk dat ik hier geboren ben. Als ik zie hoe mensen die de oceaan trotseren op zoek naar een beter leven, worden “verwelkomd” door Nederlanders die prat gaan op hun vermeende culturele bagage schaam ik me. Geciviliseerde Nederlanders die kunst en cultuur, gemeenschapszin en saamhorigheid belangrijk vinden, maar vaak barbaars zijn als het gaat om tolerantie en gedrag. De paralympische spelen zouden toch moeten aantonen dat ieder mens op zoek is naar geluk en succes. Als ik weer eens spierpijn voel en slecht op gang kom, denk ik voortaan aan de ijzeren wil en het doorzettingsvermogen van die paralympische sporters. Uiteraard hebben zij niet mijn leeftijd, maar gelukkig heb ík ook niet hun beperking. Voorlopig tel ik iedere dag mijn zegeningen. Dat bevalt uitstekend.

Arno Walraven, 8 september 2024